Wat hebben we gelachen hè, samen en met zijn allen. Mensen die dachten altijd als ze jou zagen, wat een kakmadam is dat. Maar méér konden ze zich niet vergissen. Want onder dat laagje, daar zat geen kakmadam hoor.
Ik zie je nog staan, op de dansvloer. Ineens was je foetsie. Om een uurtje later weer terug te komen met glinsterende ogen en rode wangen. “Dansen we?” zei je ijskoud en trok me mee voor ik goed en wel kon protesteren. En als ik dan toch wou protesteren of iets tegen je knorren over wat je zojuist gedaan had, dan zong je zachtjes “Don’t talk just kiss….” en plantte een kus op mijn wang. Of neus. Of mond.
Altijd als ik dat liedje hoor denk ik aan jou en moet ik breed grijnzen.
Hoe kon ik ook knorrig op je blijven? Altijd fun wij twee, altijd in voor iets geks.
Samen op de dansvloer uit volle borst meezingen en expres vreselijk uit de maat dansen. Oh wat hebben we gelachen hè, als ze naar ons keken met die blik van die-zijn-prettig-gestoord.
Ze heeft het allemaal hoor, jouw grote kleine meid. Ze heeft alles geërfd lieverd, maak je geen zorgen.
Weet je nog dat ze in je buik zat? En mijn hemel wat een buik was dat! Zo klein en teer als jij was, zo enorm was die buik van jou. Eerst kwam die buik de hoek om en dan pas werd jij zichtbaar. Maar, ere wie ere toekomt, je bent in stijl bevallen.
“Hier met die lippenstift en mascara”, siste je al weeën wegpuffend. “Je denkt toch niet dat ik als een vaatdoek hier ga liggen bevallen hè?!”
En we waren zo goed niet of we hielden een spiegeltje voor je gezicht, zodat jij je lippen kon aanzetten, tussen twee weeën door, en je wimpers zwart kon maken.
Een meisje. Hoe kon het ook anders?
Dertien jaren heb je van haar mogen genieten. Dertien jaren lang heb je haar opgevoed, samen en alleen. Tot die dag 5 jaar geleden.
Ik was er niet. Een trouwfeest en mijn telefoon uit. Ik was niet bij je toen je je laatste adem uitblies na dat vreselijk ongeluk. Hoe oneerlijk kan het leven zijn, om iemand in de volle glorie van haar leven weg te nemen? Het was alsof de wereld stilstond. Alsof mijn bloed ter plekke bevroor als water in winterse vijvers, toen ik het bericht van jouw overlijden hoorde. Kilte kroop mijn aderen binnen en het heeft een tijd geduurd voor ik weer ontdooide. Voor ik zonder in tranen uit te barsten aan je kon denken en kon glimlachen als ik naar je keek, daar in de kast, gevat in een mooie lijst.
Je weet dat jouw meisje werd opgevangen door je ouders. Ik weet zeker dat je instemmend hebt zitten knikken. En ook dat je af en toe hoofdschuddend hebt zitten vloeken, daar waar je nu bent. Want het is niet niks, voor een meisje van dertien om haar moeder van de ene op de andere dag te verliezen. Aan de rand van pubertijd en net als haar mama een tikje arrogant.
Ach, ik weet wel dat je ze hebt horen fluisteren hoor, de mensen. Wat er toch van dat meisje terecht moest komen, ze was al niet zo makkelijk. En hoe die op moest groeien, zonder ouders.
Maar je kunt trots zijn, heus!
Ze hebben het toch maar mooi gedaan, met zijn drieën. Een mooie meid is ze geworden, net zo vrolijk en spontaan als haar moeder.
Laatst kwam ze me tegemoet en weer viel me de gelijkenis op. Ze lijkt zo op jou!
Achttien is ze nu. Zelfs het verlies van haar opa heeft ze steengoed verwerkt. Ze blijft het maar voor haar kiezen krijgen, maar mooi dat ze niet bij de pakken neerzit. Ook niet nu oma niet meer voor haar kan zorgen. Achttien is ze en straalverliefd. Dat komt goed hoor, met haar. Zie je haar stralen?
En zag je me zitten, bij haar diploma uitreiking, trots als een pauw? Ik voelde je aanwezigheid wel hoor.
Ik mis je. Ja, nog steeds mis ik je. Soms denk ik veel aan je, soms gaat er een tijd voorbij dat ik niet aan je denk. Maar altijd zit je in mijn hart. Vijf jaren zijn hard gegaan. Vijf jaren waarin ik je koester en nog altijd dankbaar ben dat je deel hebt uitgemaakt van mijn leven.
En vandaag, vandaag zag ik jouw ogen en jouw lach weerschijnen in haar gezicht. Echt, ze lijkt sprekend op haar mama. Trots kun je zijn hoor.
En ik?
Ik ben dankbaar dat ik jou zie in haar.
Zo blijf je altijd een beetje bij me.
© Rafe
24 aug 2009
Geen opmerkingen:
Een reactie posten